20/1/18

Εθνικισμός της καραβάνας




'ΠΑΤΡΙΔΑ': Agustín Querol, 1907, Plaza de los Sitios, Σαραγόσα.
Μνημείο στους ήρωες και τις ηρωίδες της δραματικής πολιορκίας
της πόλεως, όπως η 'κανονιέρισσα', Αυγουστίνα της Αραγονίας.



Συζητήθηκε τις τελευταίες ημέρες η ομιλία του Νίκου Μιχαλολιάκου στην τοπική οργάνωση Αθηνών της Χρυσής Αυγής, όπου ο αρχηγός του κόμματος επιχείρησε μια ανασκόπηση της πολιτικής πορείας αυτού. Γεγονότα λίγο-πολύ γνωστά σε όσους δεν απέχουν από τα της ελλαδικής πολιτικής σκηνής (και δεν είναι, εννοείται, λοβοτομημένοι αριστεροί). Αυτός ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μια παράδοση στο να κάνει σοκαριστικές δηλώσεις, το δε προκληθέν σούσουρο δεν είναι εξ ολοκλήρου προϊόν των εγχώριων αριστεροκάναλων με τους φιλελέφτ δημοσιογράφους, αλλά μπορεί ενίοτε να έχει και πραγματική βάση. Όπως άλλωστε φαίνεται εδώ.

Παρακολουθούσα λοιπόν με ενδιαφέρον επί τέσσερα λεπτά της ώρας, τι έχει να πει ο ιδρυτής και ηγέτης της -ουσιαστικά- αντιπολίτευσης, της μόνης που εκφράζει κοινοβουλευτικά έναν εθνοκεντρικό λόγο, που λέει δηλαδή κάτι διαφορετικό από αυτό που λένε όλοι οι υπόλοιποι, για το πως έφτασε το κόμμα από την πλήρη ανυποληψία έως τα βουλευτικά έδρανα. Φτάνω στην αρχή του πέμπτου λεπτού και εκεί ο Μιχαλολιάκος το ξανακάνει. Με δυνατή φωνή και ευφράδεια, με τη σιγουριά και τη βεβαιότητα να υπογραμμίζουν κάθε του λέξη, δηλώνει τα παρακάτω:


...αυτό που πάντοτε πιστεύαμε και το πιστεύουμε και τώρα: ότι η ψυχή του Έθνους είναι οι ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό το τι είχε πει ο Μέγας Ναπολέων, στον ορισμό του Έθνους -υπάρχει αυτό σε μια έκδοση του Γενικού Επιτελείου Στρατού με τα γνωμικά- "τι είναι Έθνος;" είχε πει ο Ναπολέων - είχε πει, "Έθνος είναι το στράτευμα!" Και αυτό είναι Έθνος. Δεν υπάρχει Έθνος χωρίς στράτευμα.


Δεν γνωρίζω αν όσοι από το ακροατήριο χειροκρότησαν την παραπάνω δήλωση είναι στρατιωτικοί· το θέμα δεν είναι συντεχνιακό. Ανάμεσα στην πλειοψηφία των δημοσιοϋπαλληλικών τεμπέληδων, των δειλών καραβανάδων, των ξεδιάντροπων γλυφτών, των ημι-αναλφάβητων επιδοματοθήρων και γενικώς των κρετίνων που υπάρχουν σε κάθε επαγγελματικό χώρο, το στράτευμα τιμούν και ελάχιστοι πολεμιστές. Στη στρατιωτική μου θητεία -που περιελάμβανε σχεδόν 16 μήνες σε μάχιμη ταξιαρχία στον Έβρο με ειδικότητα ΠΑΜΑ- γνώρισα και τους μεν και τους δε. Κατά γενικότερη ομολογία πάντως, ο Ε.Σ δεν αποκλίνει ούτε εξαιρείται από την γενικότερη πορεία της ελλαδικής κοινωνίας προς την παρακμή και την αποσάθρωση. Εκ των πραγμάτων, το στράτευμα δεν αποτελεί κανενός είδους φάρο και λαμπρό παράδειγμα για το Ελληνικό Έθνος.

Θα έπρεπε όμως να αποτελεί; Ο Μιχαλολιάκος όχι μόνο λέει Ναι, αλλά υποστηρίζει ότι, ιδανικά, το στράτευμα αποτελεί το ίδιο το Έθνος. Στο σημείο αυτό, αν δηλώνεις εθνικιστής, όχι μόνο δεν επευφημείς τον Μιχαλολιάκο αλλά τον αποδοκιμάζεις. Ή καλύτερα, τον πετάς κλοτσηδόν έξω από την αίθουσα. Διότι δεν είναι δυνατόν ο αρχηγός ενός εθνικιστικού κόμματος να εκστομίζει τέτοιες μπούρδες. Προσπαθώντας να δεις μέσα στο χάσμα της μπούρδας, σε πιάνει ίλιγγος. Σκέφτεσαι καταρχήν ότι το Ελληνικό έθνος έζησε αιώνες ολόκληρους, όχι απλά δίχως να διαθέτει κανενός είδους στράτευμα, αλλά υπόδουλο σε στρατεύματα κατακτητών. Μπορεί ο Μιχαλολιάκος, ταυτίζοντας το Έθνος με το στράτευμα, να υποστηρίζει ότι για αιώνες ολόκληρους δεν υπήρχε Ελληνικό έθνος; Ναι, μπορεί. Και το κάνει. Από άγνοια ή βλακεία, λίγη σημασία έχει.






Αμέσως μετά σε ζώνουν μεγαλύτερα φίδια. Είναι δυνατόν να μην γνωρίζει ο Μιχαλολιάκος ότι ο ορισμός της έννοιας Έθνος έχει δοθεί από τους Έλληνες και καταγράφεται από τον Ηρόδοτο; Ολόκληρη η εθνοκεντρική θεωρία στηρίζεται στη φράση των δεκαεπτά λέξεων, την οποία Αθηναίοι ανακοίνωσαν σε Σπαρτιατική πρεσβεία τον χειμώνα του 480 παχχ. Το να δηλώνεις εθνικιστής μην έχοντας αυτή τη θεμελιώδη γνώση, είναι ως να δηλώνεις πασόκος μη γνωρίζοντας τον Αδρέα Παπαδρέα. Και όταν είσαι αρχηγός εθνικιστικής παράταξης, τότε αυτό εκθέτει όχι μόνο την παράταξη, αλλά όλους τους Έλληνες που κάθονται και σε ακούνε. Δείχνει ότι ο Εθνικισμός στην Ελλάδα είναι κάτι μεταξύ αστείου και σοβαρού. Μεταξύ ιλαρότητας και τραγωδίας. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Αλλά γιατί, ωρέ Μιχαλολιάκο, πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις τον ορισμό του Έθνους από τον κοντοπίθαρο στρατηγό των Φράγκων; Άλλοι ορισμοί δεν υπάρχουν; Κατά πρώτον, τι να ήξεραν περί Έθνους οι Φράγκοι του 18ου αιώνα; Περί ΚΡΑΤΟΥΣ, ναι - περί αυτού ομιλούσε ο Ναπολέων. Ένα κράτος δε μπορεί να σταθεί και να υπάρξει δίχως στράτευμα να προασπίζει τα σύνορά του· εξάλλου η Γαλλία υπήρξε πάντοτε πολυεθνικό κράτος. Κατά δεύτερον, δεν γνωρίζεις τι έπαθε το στράτευμα του Ναπολέοντα όταν πήγε να υποδουλώσει το Ισπανικό έθνος; Οι Ισπανοί, φτωχοί μέχρι εξαθλίωσης εκείνη την εποχή και μη διαθέτοντας ικανό στράτευμα, αψήφησαν κάθε Μαρξιστική επαναστατική θεωρία (μη ξεχνάμε, οι Γάλλοι έφερναν μαζί τους 'πρόοδο', αλλά και την κατάργηση της Ιεράς Εξέτασης), αυτο-οργανώθηκαν σε ανεξάρτητες τοπικές κυβερνήσεις γνωστές ως juntas (χούντες) και εφηύραν κάτι που έμεινε στην ιστορία ως 'μικρός πόλεμος', ισπανιστί guerrilla. Αντάρτικο, δηλαδή.

Έτσι ο απλός Ισπανικός λαός αντιμετώπισε τους πάνοπλους Γάλλους από τις αρχές του 1808, μέχρι που τους έσπασαν το αήττητο και ανάγκασαν σε συνθηκολόγηση και οπισθοχώρηση τον Ιούλιο. Ο Ναπολέων, που εκτιμούσε ότι μερικές χιλιάδες άνδρες αρκούσαν για να προσαρτήσει την Ισπανία, αναγκάστηκε να κατεβάσει εκεί 300 και πλέον χιλιάδες, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου, τον Νοέμβριο του 1808. Όμως ο πατριωτισμός και ηρωισμός των guerrillas είχε πλέον κατεβάσει στην Ισπανία και τους -επίδοξους 'απελευθερωτές'- Άγγλους. Η Ισπανική εθνική αντίσταση των επομένων ετών, έως ότου οι Γάλλοι να ηττηθούν ολοκληρωτικά και να υποστούν εισβολή με τη σειρά τους το 1813, θυμίζει σε πάρα πολλά την Ελληνική μας επανάσταση. Μήπως, κατά τον Μιχαλολιάκο, οι άτακτοι οπλαρχηγοί του Μορέως και οι κλέφτες και αρματολοί αποτελούσαν 'ένοπλες δυνάμεις'; Το σίγουρο είναι ότι δεν είχαν ή έχουν καμμία απολύτως σχέση με τους σημερινούς καραβανάδες. Η διάκριση αυτή δεν έγινε στην ομιλία του Μιχαλολιάκου, ούτε έχει γίνει ποτέ, από όσα γνωρίζω.

Στρατιωτικά φετίχ, φωνασκίες, σοκαριστικές δηλώσεις και άγνοια βασικής ιστορίας, είναι μεταξύ των ελαττωμάτων ενός ανθρώπου της γενιάς του '70, διαμορφωμένου μέσα στην πιο ολοκληρωτική Μεταπολίτευση. Σε αυτόν τον άνθρωπο ο εν Ελλάδι πολιτικός εθνοκεντρισμός έχει βασιστεί ολότελα, αφού εναλλακτικές λύσεις απλά δεν υπάρχουν.

Ή μήπως υπάρχουν;








0 σχολια:

Δημοσίευση σχολίου